بدون تردید حضور بزرگان بهائیت پیش از تشکیل حکومت یهودی در منطقه فلسطین بدون دلیل و اتفاقی نبوده است. شواهد و قرائن موجود، برخی از ابعاد پنهان این مساله را آشکار می کند.
بریتانیا به حافظ منافع خود در منطقه نیاز دارد!
دکتر محمد علی موحد در کتاب تأملات می نویسد که دولت عثمانی بر مبنای پیشنهاد سفیر بریتانیا، بهاء الله (بنیان گذار فرقه بهائیت) را به فلسطین تبعید کرد[1] و هزینه این تبعید را پرداخت. آنچه گزارش موحد را تایید می کند آن است که اسدالله ممقانی در زمان اقامت در استانبول، گزارش هایی را که در همین موضوع توسط سفیر ایران به طهران فرستاده شده بود، در میان اسناد سفارت دیده بود. از این رو سید حسن تقی زاده از ممقانی می خواهد تا برای تکمیل اطلاعات مندرج در مقاله دکتر موحد، مطالبی را که از گزارش سفارت ایران مشاهده کرده بیان کند. ممقانی در پاسخ، مطالب ذیل را بیان می دارد:
در زمان اختلاف بهاءالله و صبح ازل، سفیر ایران گویا آقا شـــیخ محسن خان بوده، وی گزارش شرح ملاقات خود را با سلطان عبدالحمید نوشته بود که سلطان به من گفت چون اهمیت میرزا حسینعلی بیش از صبح ازل است، دستور داده شد تا به جای دادن پنجاه لیره مستمری به هر یک از آن دو، شصت لیره به میرزا حسینعلی و چهل لیره به صبح ازل بدهند. همین امر موجب بروز اختلاف شدید میان آن دو شد.
راپرت دیگر می نویسد، سفیر انگلیس پیش من آمد و گفت این دو نفر که در ادرنه اقامت دارند در همسایگی روسیه هستند و ممکن است به وسیله آنها در ایران تحریک و بلوا کنند. بهتر است شما سلطان حمید را ببینید تا آنها را به فلسطین که منطقه نفوذ ما است اعزام نمایند. من هم با سلطان حمید ملاقات کردم و قضیه را گفتم و سفیر انگلیس هم کمک کرد تا میرزا حسینعلی را به عکا، و صبح ازل را به قبرس تبعید کردند.
بعد از خلع سلطان حمید، هیأتی از مورخین تحت ریاست احمد رفیق تشکیل شد و اوراق سیاسی را که در صندوق های معین محفوظ بود به اختیار آنها گذاشتند. احمد رفیق ورق هایی به من نشان داد که نامه ای بود از میرزا حسینعلی به سلطان حمید به این مضمون که شما مرا برای رضایت دولت ایران به ادرنه تبعید کردید در حالی که ایرانی ها هر روز به عنوان بازی شاه سلیم در کوچه و محلات، جد شما را مسخره می کنند و شما به خاطر آنها ما را اینجا نگه داشته اید. اسدالله ممقانی